عافیت

غریزه عافیت یا راحت طلبی و حبّ جان و تنبلی اساس ترس و هراس انسان در جستجوی حقیقت ذات است و لذا یکی از بزرگترین دشمنان سیر و سلوک عرفانی می باشد.

این غریزه به لحاظی محصول عادات و اسارت غرایز حیوانی است که
شکمبارگی،شهوت پرستی،بازیگری و بوالهوسی و مالکیت ها از ارکان آن محسوب می شوند.

همین عادات و عافیت طلبی و رکود روحی موجب کرختی غرایز و ناکامی آنها و فقدان لذایذ غریزی شده و لذا حرص و فزونی طلبی پدید می آید و همین امر موجب پیدایش انواع عذابها و امراض جسمانی و روانی می شود و عافیت حیوانی را نیز نابود می کند.

بنابر این عافیت پرستی در ماهیتش دشمن عافیت است.

آنکه رویکرد و اتصالی به ذات دارد در این سیر و سلوک مستمراً زنده تر شده و لذا غرایزش هم خلاقتر و بهره مند تر هستند و لذا قناعت و خودکفائی پدید می آید.
عافیت پرستی موجب خسارت دین و دنیاست….
منبع:کتاب مبانی خودشناسی عرفانی،صفحه32،اثر استاد علی اکبر خانجانی