درد خدا
(نظری از فراسوی بود و نبود)
و انسان همان است كه باید باشد
The Agony of God
مؤلف : استاد علی اكبر خانجانی
تاریخ تألیف :1381
تعداد صفحه: 74
برای دانلود کتاب “درد خدا” کلیک کنید.
فهرست مطالب
فصل اوّل : جادوی درد
1- درد بی دردی (سلامتی)
2- علت درونی بیماری ها
3- انواع دردها و علل بیرونی
الف‌ـ فقر
ب‌ـ سنّت
ج ـ تبعیض
4- درد بی درمان
5- دردِ خود خواسته (تمارض)
6- علل علمی امراض
7- اخلاق و بیماری
8- درد خود ـ شناسی
9- درد نان
10- درد رابطه
فصل دوّم: دردمندان و دردشناسان بزرگ
1- مادران
2- پیامبران
3- كافران حق جو
4- تباه شدگان
5- علی (ع)
عجب است كه قدیم ترین دانش بشری همانا علم طب است و عمر این علم غریزتاً حتی بیشتر از عمر مذهب و ابزار سازی می باشد ولی هنوز هم یك حداقل تعریفی برای سلامتی و بیماری ارائه نشده است كه اندكی هم بیشتر از تعریف غریزی بشر از دوران باستان باشد یعنی تعریفی بیشتراز درد و بی دردی مترادف با سلامت و بیماری . یعنی همواره از قدیم تاكنون «درد» مسلم ترین نشانۀ بیماری تلقی شده است كه فرد بیمار را برای معالجه به تكاپو می اندازد .
حتی امروزه نیز كه عصر روانشناسی و روانكاویهاست و بخشی ثابت از علوم تربیتی و آموزش عمومی گردیده است و نیز علائم بدون درد بسیاری از امراض مستمراً توسط رسانه ها به اطلاع عموم می رسد و هر كسی در حكم یك طبیب است نیز این علائم هرگز یا جدّی گرفته نمی شوند و آنگاه هم كه جدّی گرفته می شوند و به سمت معاینه و آزمایش و معالجه می روند به ناگاه درد آغاز می شود.
گوئی كه راهی برای گریز از درد برای بشر وجود ندارد. گوئی آنهائی كه بیشتر از درد می ترسند و علائم پزشكی را جدّی می گیرند زودتر به استقبال درد می روند. مثلاً آنهائی كه خیلی زود به وجود غدد سرطانی در بدن خود آگاه می شوند قبل از آن كه دردی بارز شده باشد زودتر درد را به حركت می اندازند و بالعكس آنهائیكه خیلی دیر متوجّه می شوند فقط با درد كمتر و با مدّت كمتری از دردكشی از دنیا می روند و نیز با صرف هزینۀ كمتری و با رنج و اضطرابات كمتری.
درد و بیماری مترادف است با ثقل و تشنج عصبی و روانی و بیقراری و اندوه و ناله و كم صبری و عدم رضایت و نیز انفعال مكانیكی و فكری در عرصۀ معیشت و ریاست و روابط اجتماعی به همراه انزوا و میل به تنهائی . به همراه اندیشه های اساسی دربارۀ كل زندگی گذشته و تفكّراتی جدّی دربارۀ مرگ و جهان آخرت. در عین حال به همراه شرمندگی و تواضعی خاص نسبت به اطرافیان. و نیز افول كبر و غرور و نخوت در روابط با انسانها. و پیدایش عطوفتی مخصوص و قلبی با نزدیكان و آشنایان . و گریز از رقیبان و دشمنان . و نهایتاً پیدایش باوری قلبی و جدّی دربارۀ حیات پس از مرگ و وجود خداوند . و میل به توبه از زندگی گذشته و اصلاح بسیاری از راه و روش های زیست اجتماعی .
هر چه كه شدّت بیماری و درد و مدّت آن بیشتر باشد این تغییرات نیز جدّی تر و عمیق تر می گردد كه كمال این تغییرات با واقعۀ مرگ رخ می دهد كه فرد مطلقاً منفعل و تسلیم می شود و از این كمال‌ِ دگردیسی‌ِ وی اطرافیان به ناگاه به فغان می آیند و درواقع اعتراض می كنند ، اعتراض به تسلیم و انفعال و رضای كامل فرد متوفی . یعنی چرا وی راضی به نابودن خود شده است و اینك اجازه داده است تا همه خاك بر سرش كنند.
به همین دلیل اگر كسی هم پیدا شود كه شدیداً بیمار و دردمند گردد و برای معالجۀ خود به تكاپو نیفتد و دست به دامان این و آن نشود و بر درد و بیماری خود تسلیم و راضی و صبور باشد دوصد چندان شدیدتر از مرده، اطرافیان را به فغان و اعتراض می كشاند مثل درد و بیماریهای مؤمنین و اولیاء و رسولان خدا.