خوش بینی انسان در مرحله اوّل زندگی حاصل سطحی نگری و بینش کودکانه و بازیگرانه است و بی مسئولیتی . انسان بمیزانی که به عمق زندگی وارد نشده خود را عالم و بر آستانه سعادت می یابد و بواسطه ریای حاکم بر رفتار مردمان نیز همگان را زیبا و مهربان و نیکوکار می یابد .
ولی هر چه که بر تجربه حاصل از مسئولیت و تعمق افزوده می گردد تلخی و تباهی دنیا و اهلش و نیز جهل انسان درباره خود و مردمان و جهان اضافه می شود و این عرصه بدبینی است . این بدبینی اگر قرین معرفت نباشد منجر به نفرت و انزجار می شود و کینه جوئی . ولی اگر….. ادامه مقاله را بصورت مکتوب بخوانید در کتاب
دایره المعارف عرفانی جلد اول صفحه 96اثر استاد علی اکبر خانجانی