بی هیچ تعارفی باید گفت زن‌ذلیلیِ مردان – مخصوصاً در عصر جدید که عصر حاکمیت جهانی شهوت‌بارگی است – چیزی جز اسارت مردان در پایین‌تنه‌ی زنان نیست و به زبان ساده‌تر مردان زن‌ذلیل در حقیقت در اسارت بند تنبان خویش هستند و لذا علیرغم اراده و عقل و ایمان خود، تن به هر ذلت و تبهکاری می‌دهند تا زنانشان را از خود راضی کنند. و این‌گونه است که نهایتاً این مردان مورد نفرت زنان خود قرار می‌گیرند و دین و دنیای خود را می‌بازند ولذا جبراً به سوی هرزگی و مفاسد اخلاقی می‌روند. زن‌ذلیلی و هرزگی، دو روی سکه‌ی یک امر است و آن معلول بی‌ایمانی و بی‌تقوایی است. زن ذاتاً و حتی در ورای اراده‌اش از مردان زن‌ذلیل و شهوت‌باره نفرت می‌یابد و این یک قانون الهی است که حکم می‌راند. هرچند که این مردان نهایتاً خود را قربانی عشق خود معرفی می‌کنند که در واقع منظورشان بند تنبان است. این مردان، عاشق پایین‌تنه‌ی خودشان هستند و قربانی آن.
و در آن روز می‌بینی که مردان به همراه زنان خود با طنابی که برگردن دارند و به دست زنانشان کشیده می‌شوند، به سوی دوزخ می‌روند» (قرآن).
این طناب در حقیقت چیزی جز بند تنبان خودشان نیست. مرد اگر به‌راستی زنی را دوست بدارد، هرگز به بند تنبان خود مبتلا نمی‌شود. این عذاب بی‌محبتی و خودپرستی است.
منبع:دائره المعارف عرفانی،جلد3،فصل3،صفحه117،اثر استاد علی اکبر خانجانی