20-انسان بمیزانی که از حال خود دور می شود،از شکر و حمد خدا دور می شود یعنی از رضوان خدا دور می شود زیرا آدم اگر با خدا باشد،راضی است و شاکر و ممنون از هستی خویش.
زیرا آنکه هست ،نمی تواند شاکر نباشد.
هستی همان حمد و شکر است.
و این شکر متقابلاً بر شدت و عمق و عزّت و عظمت هستی می افزاید که:
شکر نعمت ،نعمتت افزون کند.
21-حمد خالصانه ای که فقط برای خداست و شکرش چیزی جز حمد و شکر بر “بودن” محض نیست:
خدایا تو را سپاس و شکر از اینکه هستم.
مابقی انواع حمدها و شکرها ،مشرکانه است و بقول خداوند:
خودتان را شکر می کنید نه مرا…
منبع:کتاب حقِ بودن،صفحه 74،اثر استاد علی اکبر خانجانی