1- عرفان در لغت از عرفه و معرفت است و معرفت، شناخت حضوری و قلبی و شهودی را گویند یعنی آن شناختی که در دل تبدیل به یقین شده و در خون و جان و روان آدمی جریان یابد و زندگی آدمی عین عقل و علم و باورهایش شود و این مقام صدق است.

2- به بیان دیگر عرفان، شناخت عقلی، علمی، قلبی، حضوری و شهودی و یقینی معارف دینی و الهی است.

3- پس عرفان حاصل درد دین و عشق به معرفت بنیادین زندگی انسان است و عطش خودشناسی و اندوه انسانیتی که باید باشد و نیست.

4- پس عرفان ربطی به کنجکاویها و ماجراجوئی های ماورای طبیعی ندارد.

5- همچنین عرفان هرگز حاصل نمی شود از برای کسانی که قصد استفاده دنیوی از معارف الهی را دارند.

6- همچنین عرفان ربطی به جن گیری و غیبگوئی و رمالی و جادو و کارهای خارق العاده و گنج گیری و درمانگری آنی و معجزه بازی ندارد.

7- همچنین هرگز کسی که می خواهد عارف شود نخواهد شد.

منبع:کتاب اخلاق عرفانی
تألیف استاد علی اکبر خانجانی