مظلومیّت حسین (ع) در دوران حیاتش نیز دوگانه بود . یکی آن بود که امویان کردند ولی بدتر از آن خیانت شیعیانش در کوفه بود .
ولی مظلومیّت سوّم حسین در تاریخ تشیّع نهفته است و آن تحریف او و هویت و جهاد و رسالت و امامت اوست که استمرار تاریخی همان جریان کوفه است.
خود او نیز پیشگویی کرده بود که نخستین گروهی که برای من عزا برپا می کنند کوفیانند. زیرا بازماندگان سفینۀ کربلا به رهبری زینب ، هرگز بر حسین سوگواری نکردند بلکه زینب در محفل یزید در شام گفت : « سپاس خدای را که نعماتش را بر ما به کمال رسانید که در این واقعه جز جمال ( سیمای حق – زیبائی ) ندیدیم .»
و امّا اهل کوفه و فرزندان تاریخی آنان در این واقعه جز بدبختی و نکبت و زشتی ندیدند و به همین دلیل عزا برپا ساختند ، چرا که حسین را موفق به کسب خلافت ندیدند .
این همان نگرشی بود که ابن ملجم را از یک مرید تبدیل به قاتل نمود و شمر را نیز . ایندو از شیعیان دو آتشه بودند .
اگر تشیّع تبدیل به مکتب «حسینیزم» شده و حسین را از کالبد امامت جدا کرده و مابقی امامان را به بوتۀ نسیان و تعارف سپرده حاصل یک جهل عظیم است که امامت را خلافت سیاسی می داند .
همین نگرش درباره امام زمان (ع) وجود دارد .اگر بدبختی های ما موجب یاد کربلا می شود این یک نگرش بغایت کافرانه وغیر اسلامی و غیر شیعی و بلکه غیر دینی است و بلکه ضدّ دینی است و ضدّ حسینی است که عروسی خدا در کربلا را لباس عزا پوشانیده ایم .
این همان نگرش حاکم بر مسیحیت دربارۀ مسیح است که اصرار می ورزد تا مسیح را حتماً مصلوب سازد . بیهوده نیست که بخش عمدۀ مراسم عزای حسینی به تقلید از عزای مسیحی پدید آمده و هنوز هم بسیاری از علم و کتل ها دارای نقش صلیب هستند که با پارچه مخفی می شوند .
این یک نفاق و مکر بنی اسرائیلی است که بر کلّ جهان مسیحی و اسلامی سایه افکنده است. تا زمانی که نتوانسته ایم بواسطۀ معرفت ، خلافت را از امامت پاک کنیم ، اسلام و تشیع در سایۀ بنی اسرائیل است و ایمان نیز و دنیای ما نیز
منبع : دائره المعارف عرفانی جلد دوم،مقاله7،خودشناسی شیعی