معراج محمدی،عترت علوی:

89-پیامبران و امامان بعنوان اسوه های هدایت یعنی

همین که آدمی در بین راه آنان را می یابد و در آنچه دیده و یافته است،خود را با آنان همراه می یابد

و آنان را حجّت بر درستی راهی می داند که در پیش دارد.

این همان معنای اسوه و حجّت و امامت است و غیر از این معنائی ندارد.

یعنی یک مسلمان محمدی اگر همچون محمد در شوق معراج و دیدار خدا نباشد،مسلمان نیست.

اطاعت از رسول یعنی همین و نه فقط تقلید از اطوار و لباس و زبان رسول.

بلکه پیروی از سنّت او.

سنّت او یعنی همین که کمالش معراج است.

از این منظر بهتر می توان جنگ متشرعین قشری و منافق را با عرفای اسلامی درک کرد که پیروان سنّت محمدی بودند که در نقطه مقابل کسانی قرار داشتند که از مسلمانی فقط نمایش و تئاترش را ایفا می کردند.
غایت و کمال و سمت و سوی سنّت محمدی معراج است همانطور که کمال و سمت و سوی عترت علوی هم دیدار با خدا در جهان است که می فرمود

هر چه می بینم جز خدا نمی بینم.

اینست سنّت و عترت!

و مابقی عرب زده گی است و نه مسلمانی و شیعه گری.

منبع:کتاب سرالاسرار،صفحه27،اثر استاد علی اکبر خانجانی