همان‌طور که انسان از هر کسی به واسطه‌ی هوش ذهنی‌اش، بدش می‌آید، به واسطه‌ی زبان بیشتر تملق و چاپلوسی می‌کند. ادراک ذهنی وارونه‌کار است. «سرّ» ابلیس از دهان مار بود که هوش ذهنی را وارونه‌کار و فریبنده ساخت؛ زیرا سرّ قلبی را تبدیل به صوت و واژه‌ی سرّ ساخت و به آدم القاء نمود و او را به وسوسه و سوء ظن و‌تردید درباره‌ی هستی جاوید در بهشت انداخت و به شجره (مشاجره)انداخت. و حوّا برای حل این مشکل به نزد ابلیس رفت و دستورالعمل گرفت که همانا نزدیکی به شجره‌ی ممنوعه بود. آدم دچار تردید و مشاجره‌ی ذهنی شده بود و مشاجره را آشکار نکرده بود ولی حوّا آن را آشکار کرد و با آدم به مشاجره پرداخت و رابطه‌ی قلبی‌شان مختل گردید. یعنی ذهن به دل مظنون شد و این سوء ظن به خدا بود.
منبع:کتاب سرّ واژه،صفحه 110،اثر استاد علی اکبر خانجانی