آن نور هدایت و جاذبه روحانی که مرید را به سمت دلش که خانه خداست رهنمون می گردد،محبت پیر به مرید است که محبت الهی است و این محبت ،مرید را به دلش می کشاند زیرا سمت خداست چون محبت پیر به مرید همان محبت خداست.
پیر تجسم حال است و همین است که مرید را مجذوب و زنده به دل می سازد ولی مرید بدون اطاعت بی چون و چرای از پیر قادر به طی طریق دل نیست و بلکه با قدرت و حیاتی که از دل پیدا کرده اتفاقاً به جولان دادن هوای نفس و آرمانهای ذهنی و ناکامش می پردازد و مبدل به یک غول ریاکار و منافق می شود.
یعنی این قدرت و جسارت دل را بخدمت دنیا می گیرد و ره صد ساله کفر را یک شبه طی می کند و به انتهای کفرش می رسد که البته این هم از برکات نفس پیر و حیات دل است که کافر را کافرتر و مومن را مومن تر می سازد که به هر حال رشد است.
و چه بسا آدمی چون به غایت کفرش برسد برای توبه ای خالصانه مهیاتر است و بهتر از اینست که کافر از دنیا برود.
آنچه جان را می کند یکتا و راست
پیروی از دوست،بی چون و چراست
منبع:کتاب حقِ بودن،صفحه 80،بند100،اثر استاد علی اکبر خانجانی