آنچه که حریم و حدود ((خود)) و ذهنیّت فرد را حقیر و تنگ می کند
و گاه دچار خفقان و جنون می سازد و به وحشت نابودی می کشاند
و به جان مردم می اندازد و به تخریب و تباهی می کشاند
همان آرزوها و اراده به مالکیّت است که حتی تفکر را از کار می اندازد
زیرا تفکر حاصل ذکر(یادآوری)است
و حافظه چنین فردی دیگر یک حافظه زنده نیست
بلکه همچون یک بت خانه است
که در آن فقط چند تا شیئ ،فسیل گشته و پرستیده می شود:
یک خانه،یک اتومبیل،یک باغ،یک همسر و چند فرزند
و چند قطعه اشیای خانی و و…
در چنین حافظه ای کلّ زندگی گذشته از حیات ساقط شده
و اصلا حذف شده است
جز چند تا شیئ بیجان که صاحبش برای حفظ و حراست ابدی از آنها
شبانه روز جان می کند
و در وحشت از دست دادن آنهاست
…..
منبع:قسمتی ازکتاب فلسفه اندیشه گری بشر،صفحه31اثر استاد علی اکبر خانجانی