‼️( چگونه دلي سنگ مي شود )⁉️
آدمی هرگز خود را در قبال عدم درک مسائل نجومی و زمین شناسی یا پزشکی و یا سیاسی ، احمق نمی خواند.
کسی بخاطر عدم فهم یک مسئله ریاضی ، احمق خوانده نمی شود . حماقت صفتی در قلمرو روابط و عواطف انسانی است آنهم آنگاه که محبّتی درک نشود و حقّ دوستی ادا نگردد . پس حماقت معلول شقاوت دل است زیرا محبّت بواسطه دل درک می شود نه فرمولهای علمی و فلسفی و سیاسی .
حماقت دقیقاً مترادف با عدم شناخت محبّت است که منجر به اشتباه گرفتن از دشمن و اصل از جعل می شود و نهایتااً موجاب فریاب و گمراهی و قضاوت ناحق و گاه جنون و جنایت می گردد . همۀ تراژدیهای انسانی حاصل چنین نوعی از جهل می باشد زیرا شناخت دوست ، شناخت هدایت و راه سعادت است که امری قلبی می باشد .
و امّا آنچه که موجب شناخت درست ما از کسی می شود نزدیکی است و برای نزدیک شدن با کسی بایستی با او صادق و بی ریا بود . آنچه که موجب گمراهی و حماقت در رابطه است عدم صداقت و صمیمیت می باشد .
نزدیکی جسمانی هرگز موجب شناخت نمی شود .
چه بسا زن و شوهری که یک عمر زیر یک سقف زندگی می کنند و یکدیگر را نمی شناسند . فقدان معرفت قلبی را حماقت گویند که محصول دل ندادن به دوست می باشد .
شقاوت به معنای سنگدلی و ثقل و سیاهی دل است . آنگاه که انسان به هر دلیلی به کسی به لحاظ جسمانی نزدیک می شود اگر صداقت و صمیمیت پیشه نکند و مکر ورزد دل تحت فشار قرار گرفته و سخت و ثقیل می شود و لذا شناخت قلبی هم از بین می رود .
پس آنچه که موجب لطافت دل و روشنائی و معرفت قلب می شود صدق در رابطه است و آنچه که دل را سنگ می کند و لذا وجدان را می میراند ریاکاری و مکر و دوروئی می باشد و عذابی بزرگتر از شقاوت دل نیست ، عذاب ریا و مکر در روابط نزدیک .
دلی که در میان نیاید در سینه تبدیل به سنگ می شود و انسان احمق می گردد .
سوء استفاده عاطفی دل را می کشد . آنکه دلش را می دزدد و پنهان می کند تا به دوست ندهد دلش در خفا می میرد و شقی می شود .
📚منبع : کتاب دائرة المعارف عرفانی جلد 4،صفحه 230،اثر استاد علی اکبر خانجانی