۲۰-هرگاه در میان قومی، فرد به مقام خودآئی برسد قیامت آن قوم برپا می شود که واقعه رویاروئی آحاد این قوم با خویشتن است. که در این قیامت تعداد اندکی عدم خود را تصدیق کرده و از خود به تمام و کمال توبه می کنند و به خودآئی جان وارد می شوند و مابقی مردم دچار انکار گشته و اسیر شقاوت و ذلت و عذاب عظیم می گردند تا در این عذاب از خود پاک شوند.
۲۱-هر که خود را بر حق می داند شیطان است و رسوای زمانه و مطرود همگان!
۲۲-تو همواره عین دشمن خویشی. پس دست از دشمنی بردار تا با دوست خود باشی.
۲۳-اگر به یقین باور کردی که دشمنی جز خودت نداری بر آستانه خودآئی و لایق بهشت جانی!
۲۴-چرا این حقایق ساده و آشکار تا این حد در میان اکثر مردمان مضحک و مطرود است؟ راستی و درستی این حقایق در دلهایشان تصدیق می شود ولی با ذهن خود به انکارش می پردازند چرا؟ زیرا ذهنشان بواسطه آموزه ها و باورهای موروثی و عاریه ای اشغال شده است که هیچ ربطی به خودشان ندارد. از آنجائی که “خود” دروغ است پس جز دروغ را باور نمی کند.
۲۵-آنچه که اکثر مردمان آنرا خود می نامند بی خودی آنهاست که قلمرو اضداد و ابطال است. این همان بی خودی است که دربدر در دیگران و در صاحبان قدرت و ثروت و عیش در جستجوی خود است. این همان ستمبری است.
انسان بی خود، یا انسان ستمگر است یا ستمبر.
۲۶-مردم بی خود تلاش می کنند بواسطه ثروت و قدرت و آداب و رسوم و بازیها و جلوه گریها و عیش و تجملات و تملکات خلاء و نابودگی این بی خودی را پر کنند و یا این بی خودی را از خود و دیگران پنهان دارند. این تلاش نهایتاً قومی را در انواع فساد و ستم و پوچی و ناامنی و حقارت و ذلت نابود می سازد و این غلبه و ظهور بی خودی است که در هر عصری یکبار اقوام بشری دچارش می شوند. و این قیامت بی خودی است!
منبع:کتاب مجموعه مقالات آخرالزمانی-مقاله خودشناسی صفحه 12اثر استاد علی اکبر خانجانی