روزمره گی همان خسران زندگانی است و حاصل اسارت انسان در زمان که تکرار لحظات بی امان است.
روزمره گی قلمرو نسیان و از خود بیگانگی انسان است.
دنیا دام زمان و زمانه است و آنکه روی به آنست در دامست و به خواب رفته تا بوقت مرگ.
اشیاء،اماکن،موقعیت ها و اعمال تکراری و روزمره تابوت روح انسانند و انسان را زنده بگور می کنند.
اینست روزمره گی یا روزمرگی!
منبع:کتاب اخلاق عرفانی ،صفحه 77 اثر استاد علی اکبر خانجانی