آدمی عدمیت و استضعاف ازلی خود را در آئینه دوستی با آنھا مشاھده می کند که بایستی آنرا تصدیق کند و نور وجود و روحش را برای امام سجده و تسبیح نماید در غیر اینصورت لاجرم دچار تنفیس و ظلمت شیطان می شود و بتدریج در رابطه با امامش نیز به بن بست و استکبار و کفر و عداوت می رسد.