در قرآن می خوانیم که :
“ھر قومی را اجلی است و ھر اجلی را کتابی است” .
قلم ھای عرفانی، کاتب کتاب ھای
دوران‌ها و اجل ھای ھر قوم و تمدنی ھستند .
و آنانکه از ھر قومی در پایان ھر دورانی معارف این کتاب ھا را تصدیق می کنند نجات می یابند و بر دورۀ بعدی وارد می شوند و مابقی ھلاک می گردند .
پس این قلم ھا و کتابھایند که سرنوشت دورانھا را می آفرینند و طومار دورانھا را می پیچند .
قلم محمدی و قرآن ، بانی و آفرینندۀ دور آخرالزمان است تا قیامت . و البتّه اين طولانی ترين دورۀ تاریخ بشری به دوره ھای درونی نیز تقسیم می شود که بیان و سرنوشت ھر یک از این میان دوره ھای آخرالزمانی بر عھدۀ قلم عارفان است که معارف کلان قرآن را به زبان و منطق و علائم ھر دوره ای تعبیر و تأویل مي کنند وحجّت را بر مردمان ھر دوره ای آشکار ساخته و آنان را در انتخاب مخیّر می کنند .
برای بشر در ھر دوره ای دو سرنوشت کلّی وجود دارد که ھمان راه ایمان و ھدایت یا کفر و ضلالت است که عارفان صاحب قلم این دو سرنوشت را به زبان و علائم ھر دوره ای نشان می دھند و مردمان در انتخاب مخیّرند .
“اجر ما ھمین بس که زین بعد ھر کسی که بخواھد خود راه ھدایت یا ضلالت را برمی گزیند .”- قرآن .
استاد علی اکبر خانجانی
📚 ن والقلم ص۵۴